Korku.....

 insanoğlunun korkuları hiç bitmez. ölüm korkusu, kaybetme korkusu, düşme korkusu vs...
benim korkularımın başında kaybetmek geliyor. sevdiklerimi kaybetmek düşüncesi beni çok ürkütüyor. bazen onların öldüklerini düşünüyorum ve hayal ediyorum. yetmiyor bir de hayalini kurduğum bu şeyin üzerinden ağlıyor ve üzülüyorum. ne saçma! ama bundan kendimi bir türlü kurtaramıyorum. aslında bunun sebebi çok sevmek ve bağlanmak. sadece yakınlarımı kaybetmekle ilgili değil bu konu. arkadaşlarım ya da bir kaç arkadaşım için de geçerli. düşünsene "arkadaş" için bu kadar üzülünür mü¿ sonuçta zamanla arkadaşlarından ayrılabiliyorsun. paylaşımların farklılaşıyor, değişik ortamlara giriyorsun, görüşmeye zaman bulamıyorsun ve bunun gibi sebepler sizi ayırabiliyor :( işte bu bende olmuyor. ben halâ lisede ya da üniverstede çok samimi olan arkadaşlarım için üzülüyor ve onlarla görüşmeye devam ediyorum. çoğu kez ben arıyorum ve belki ben aramasam, onlar beni aramayacaklar. belki de hakkımda "ayy yine arıyor neyse bakayım ne anlatacak" diye düşünüyorlar. ve ben bunları bile bile onları kaybetmekten korkuyorum. önceden bu hissim daha kuvvetliydi. şimdi ise yavaş yavaş geçiyor. saçma olduğunu binlerce kez söylüyorum kendime ve öylece yatıştırıyorum kendimi. artık beynime hükmetmek istiyorum bu konuda.
anladım ki benim beynim, kalbim. çünkü kalbim ne derse ben onu yapıyorum. bu da beni çok yıpratıyor. sanırım artık kalbim kendi görevini yapmalı.
hadi herkes kendi yerine....
      sinem