uzun zamandir esrarli gözlere yazmamiştim misafir olmak istedim bugün.sadece icimden geldigince yazmak baslik seffaf olsun:)

bazen insan boğulacak gibi olur ya da ben öyle oluyorum. böyle boğazina düğümlenir her söz nefesin kesilir ağlamak istersin ağlayamazsın. burnundan başlar yanma genzine kadar iner. sonra aglayabilirsen seni boğacak ellerden kurtulursun, eğer ağlayamazsan derin nefes almaya caliş belki kurtulursun.bugün böyle hissediyorum.tek bir nedeni yok aslinda bir çok küçük küçük neden.savunma makanizman bozuk oluyor bu durumda. sonra bir ses duyarsin uzun zamandir duymadigin sana söyledigi bir cümle seni o buhranlı halinden kurtarir.
sürekli kendime soruyorum ''ben neden boyleyim ''yaptiklarindan dolayi baskasini uzmekten korkan, incitmekten çekinen, hemen aciklama geregi duyan, herseyi kafasinda büyüten, acaba benim için ne düşündü diyen, bir sürü konuşan ses .''susun!!!'' demeye bile cesaretim yok içimdeki seslere...sizin var mi?peki içinizdeki sesleri  susturabiliyor musunuz zamani gelince yada sözünüzü dinliyorlar mi ?nasil basariyorsunuz?                              
                                                      sevgilerimle sinem.