mektubunu okudum dün gece. cevap olarak bişeyler yazmaya çalıştım ama olmadı. yapamıyorum dediğin şeyi aslında çok güzel yapıyorsun. eğer kaptırırsan kendini sırlarını öylece paylaşmaktan korkuyorsun çünkü tüm içtenliğinle yazıyorsun. bu da seni ürkütüyor. yüzdüğün o derin sularda ne harika şeylerle karşılaştığını tahmin edebiliyorum ve onları kendine saklamak istemeni anlıyorum. üzüldüm çünkü insan her gün bakış açısını paylaşmaya değer ve perdesiz gözlerle dünyayı gören birine rastlayamıyor. senin için değil ama benzer hislerle söylenmiş sözlerin olduğu bir alıntıyı yazmak istiyorum. -- "yapamıyorum kinyas. yazamıyorum. bütün bunların hiçbir değeri yok. ne doğru dürüst cümleler kurabiliyorum, ne de gerçeği böylesine anadan üryan anlatmak hoşuma gidiyor. seversin vazgeçmeyi. bu işten de vazgeç. mutluluğundan vazgeçtiğin gibi!" dedim, kalemi masaya atarken--